miércoles, 2 de septiembre de 2015

Novenas en honor a la Virgen de los Remedios.

(Escrito por el padre Félix Álvarez, 
sacerdote de la Unidad).
Continua visión la del atardecer en estas novenas que cierran el verano. Este, cerca de Olás.
 
De entre las parroquias que administro, hay dos que honran a la Madre en la advocación de los Remedios. Son las parroquias de san Martiño de Pazó (Allariz) y santa María de Pontefechas (Celanova). La primera forma parte de la Unidad alaricana.
 
 
Ambas usan dos versiones casi idénticas. Hace años, redacté algunos borradores que fueron tomando cuerpo y forma con el paso de los años. Incluso esta que usamos está pendiente de revisión y mejora, sobre todo en cuanto a fórmulas y longitud. Seguí un esquema sencillo de salmo penitencial, oración colecta, meditación, preces y oración final. Tirando de memoria, en cuanto a fuentes, el salmo es el 50, con antífona para que el pueblo participe, repitiéndola; la oración es una colecta del común de María; la meditación está sacada de dos libros: uno de un sacerdote italiano que medita las letanías y otro era uno de oraciones marianas, creo que de Urs von Balthasar (la edición de Fechas solo tiene el fragmento meditativo y no el oracional, sí presente en Pazó); las preces son comunes y breves; la oración final creo que la redacté influido por otras y por el impulso del momento.
 
Imagen venerada en Pazó, cuyo patrono se ve al fondo.
Ambas parroquias tienen sus respectivas imágenes que, estos días, se colocan sobre andas y se adornan, colocándolas a la altura de los fieles, mirando cara ellos, en la primera fila de bancos. Son las que saldrán en procesión el próximo martes por la mañana, fiesta de la natividad de María. Como hay costumbre, también se procesiona con ellas el domingo siguiente a la fiesta. Aunque este año, por circuntancias y reconociendo que no es lo ideal, adelantaremos la procesión de Pazó al domingo anterior a la fiesta. 
 
 
El día propio celebramos Misa solemne. Esta es una costumbre que, con los años, fui consolidando respecto a los santos patronos y de especial devoción. Hasta entonces, parece que algunas se pasaban al domingo siguiente a la fiesta. He intentado que el día propio se solemnice y no se pierda de vista, aunque mantengamos esos domingos como día de invitar gente a la casa y se salga por las calles de los pueblos en procesión.
 
 
Nueve días dan para mucho y es una ocasión preciosa para diversificar la liturgia y sorprender un poco a la feligresía: animando a que sean ellos quienes dirijan rezo de rosario y novena, lean en misa; celebrando con distintos prefacios, tomando quizás Misas del común de María; proponiendo confesión antes de Misa o el rezo de alguna Hora; con una predicación diaria que refuerce lo dicho en la novena y retransmita la Palabra; con la visita a enfermos si lo desean,...
 
 
Con las limitaciones propias de pueblos que envejecen y los típicos olvidos de gafas en casa, hay que alegrarse y publicar la ayuda de los fieles durante estas novenas. A veces son pocos, sí, pero no por ello menos importantes. Son quienes hacen brillar y colorean con la limpieza, las flores y los manteles,... el templo, dándole aire de fiesta. También quienes se encargan de abrir la iglesia y darle voz al rosario y la novena, amén de las lecturas en Misa. Detalles que tantas veces los sacerdotes pedimos y que, al conseguirlo, hemos de valorar, no solo corregir en sus limitaciones sino agradecer.
Imagen venerada en Fechas.
 
 
En concreto, a falta de novedades que surgen en el discurrir del directo, la oración comienza en Pazó a las siete de la tarde (rosario, novena y Misa) y en Fechas a las ocho (mismo esquema). Hoy, miércoles 2 de septiembre, con la posibilidad de confesarse con don Alberto, sacerdote de mi promoción. Cada día de la novena se ofrece una intención de Misa, mientras que el sábado y domingo todas las que se deseen y, el martes, el día de la fiesta, la Misa se ofrece por la respectiva parroquia. El sábado mantenemos horario semanal, el domingo la Misa en Fechas será a las diez y cuarto y en Pazó, con procesión, a la una menos cuarto. El martes, por la mañana, como el año pasado, cambiamos el horario: en Pazó a las once de la mañana, en Fechas a las doce y cuarto. Ambas, Misas solemnes y con procesión.

jueves, 27 de agosto de 2015

San Pedro ad vincula.

Neste mes de novenas e festas, a Unidade de Atención Pastoral de Allariz vive alomenos dúas: a de san Ramón, en Paciños, e a de san Pedro, en Olás.

Como administrador desa parroquia, cercana ó santuario da Armada e a Celanova, cada unha nun extremo distinto, acercareivos un tanto a esta festividade.



O lugar onde se celebra é unha capeliña situada na Barreira de Vilariño, pertencente á parroquia de Olás, concello da Merca. O día propio da festa é o último domingo do mes de agosto, precedida por novena. Neses nove días de preparación, algúns veciños xúntanse para o rezo do santo Rosario e a novena, celebrándose a Misa a continuación. O noveno día é o último sábado do mes. Tanto ese día como o domingo nótase o aumento da xente en torno á capeliña, inda que non todos pola celebración desta devoción. E é que na praciña da Barreira é onde se celebra a festa, con música e bar da comisión, aproveitando moi ben o sitiño. O domingo é o día grande en canto á fe, pois a imaxe de san Pedro encandenado sae en procesión, acompañado por parte da feligresía e música instrumental, amén dos cantos relixiosos que intercalamos, apoiados no coro parroquial.

Imaxe que sae en procesión.
A novena foi cambiando estes anos e a actual é una aportación persoal, a partir de textos litúrxicos da festa dos santos Pedro e Pablo, salmo e predicacións do Papa Benedicto XVI. O sinxelo esquema é o de sinal da cruz, salmo penitencial, oración colecta, meditación diaria, preces e rezo do Credo, recordando como san Pedro é o que nos confirma na fe por mandato divino. É rezada por distintas freguesas, de tal modo que a participación laical está segurada. E non só con este servicio senón, tamén, co rezo do rosario, o canto e as lecturas en Misa. A maiores, axudan na limpeza do lugar, a colocación do necesario para a novena e a megafonía. Se algo nos falta é un lugar e un tempo de confesión durante estes días.

Vistas dende a capela, ó rematar a Misa.
A festa de san Pedro ad vincula, é dicir, san Pedro encadenado, sinálase ou sinalábase como o día un de agosto pero a historia particular levouna para o último domingo deste mes. Hai dúas imaxes na capela que representan ó apóstolo: unha delas no altar e outra nas andas que son levadas en procesión o día da festa. A data e a imaxinería recordan o paso do discípulo pola cadea en Roma e o descubrimento dalgúns restos da mesma. Unha sorpresa que me levei, este mesmo ano, foi saber que son custodiados uns chanzos da mesma nunha igrexa de Roma, dedicaba a san Pedro e que custodia o famoso "Moisés" de Miguel Anxo.

Para saber máis: San Pedro de Vilariño.

(Escrito por Félix Álvarez, sacerdote da Unidade e administrador parroquial de Olás).

miércoles, 12 de agosto de 2015

Vilar de Flores 2015.

Inmersos xa na novena en honor da Virxe, só nos queda compartir o cartel deste ano e decirvos que tódalas tardes, comezando ás 20 h, rézase o rosario e hai confesións. A Misa, ca novena, a continuación.

Adxuntamos algunha información a maiores, para que vos animedes a vir e compartir fe e oracións nun ambiente de calma, no rural cercano a Allariz.



1. Referencia na revista diocesana "Comunidade."
2. Breve grabación en Telemiño da procesión do ano pasado.

miércoles, 24 de junio de 2015

Natividad de san Juan en Seoane de Allariz.

Con triduo ou sen el, san Xoán de Seoane festexa o seu patrón con Misa solemne e procesión. E faino dúas veces. A primeira vez, o día propio, a segunda é cando chega o domingo máis cercano tras do 24 de xuño.



Este ano non lle celebramos triduo pero si o primeiro día de festa: o do seu nacemento. Ás 20.30 h, preparavamos todo para saír en procesión, ca recomendación de aproveitala como introito á Misa. Procesión na que sempre o sacerdote recomenda: rezar, cantar, calar. Tres accións que nos axudarán a vivila con sentido e devoción, sen despirtarse con faladurías ou comentarios que ben poden esperar unha horiña máis. Como a tarde estivo despexada, saímos en procesión, dende a igrexa ata o cruceiro do final do pobo. Ó principio, en silencio, pois xa ben “falaban” as campás repenicadas e os foguetes; logo, intercalando cantos, oracións, breves momentos de silencio.

Chegados ó adro, unha volta en torno ó templo parroquial e Misa. Na predicación, un ánimo a imitar ó bautista, unhas notas sobre o tempo e xentes da súa época, remarcando a espera mesiánica daquela, e o consolo de saber que estamos todos feitos da mesma pasta santificable. Cantos, Canon romano, calma no rezo, bendición solemne, todo o preciso para sentir a solemnidade deste santo que, como di algunha novena, é máis fillo da gracia que da carne.



E agardando quedamos para o domingo, cando moita máis xente virá e de novo sacaremos a imaxe do santo polo pobo e volveremos a alegrarnos da paciencia e do amor de Deus, que non vai por libre senón que conta connosco, e non vive solitario da inmensidade inalcanzable senón que nos fala para que lle respondamos.

Fin de curso arciprestal.

Como soe recomendarse e non sempre é costume, chegou a hora de rematar o curso arciprestal cunha saída e comida fraterna. O lugar elexido foi Celanova, en concreto o mosteiro levantado por san Rosendo.

Alí nos xuntamos con don Jorge Eugenio Estévez, o "noso mestre" deste ano, encargado de darnos a charla mensual de formación sacerdotal. O longo do curso foi desgranando toda unha serie de temas, co gallo de coñecer máis e mellor a figura de María. E sen quedarnos no teórico, que se baixou máis dunha vez ó cariño para con ela e ás devocións, persoais e comunitarias. Toda unha oportunidade de renovar o amor a María e coñecer a orixe e fundamentación de distintos dogmas que se lle recoñecen.
Non foi o único en estar cos curas que nos xuntamos do arciprestado. Tamén don Benito, a falta de don César, foi convocado e converteuse nun magnífico anfitrión que nos guiou polo interior do mosteiro. Así, puidemos comprobar de primeira man e con calma, as restauracións destes últimos anos, algunhas curiosidades en canto a figuras (por exemplo, que hai alomenos dúas imaxes de homes con gafas nos pequenos alabastros policromados do altar), historias e persoas relacionadas cos últimos aniversarios, especialmente referidos a san Rosendo, repasar as estancias e as súas obras de arte, antigas e contemporáneas,... empaparnos, en definitiva, da historia milenaria e viva deste templo. Visita por templo, sacristías e coro alto, co recordo do defunto don Daniel, sacerdote que alí servíu e que fora o  mentor de don Ángel, o sacerdote de Corvillón e san Torcuato. Non era a única historia senón que habería que falar tamén das actuais investigacións musicais do profesor Olleros.

Cando rematou, tras pasar pola capeliña de san Miguel, continuamos pola parte do Concello, subindo ata o campanario. Vistas preciosas de Celanova e a contorna, acompañados do sr. Alcalde e un membro da corporación municipal, amén das campás que, nese momento, daban as dúas da tarde.

Tra-la espiritualidade e a cultura, un bo xantar na beira do Orille, no Muíño do Chirlo, cunha longa sobremesa, preludio das celebracións vespertinas festexando a natividade do precursor de Cristo.










miércoles, 22 de abril de 2015

Convocatoria dominical.

Este próximo domingo, o delegado de vocacións, don Luis Javier González, invítanos a un momento de oración nas clarisas, ás sete da tarde. Para xente nova, anima a unha visita, ás cinco e media, ás monxas, de tal maneira que encontro, coñecemento e oración compartida sexan luz e gozo nesa tarde.

jueves, 16 de abril de 2015

Pregón del Año Teresiano.

Va tocando el día a su fin y tras las misas en las parroquias, tras los encuentros familiares o cierto descanso, venimos a presentarnos ante el Señor, venimos a un último encuentro entre hermanos que nos reanime y ponga el broche celebrativo a este domingo, regresamos al calor fraterno de la mesa del altar y compartimos la alegría de la apertura del V centenario del nacimiento de santa Teresa de Jesús, anunciamos un año de gracia que nos acerca el recuerdo de esta trotaconventos castellana que empezó buscando el martirio, pasó por el desierto de la oración y nos legó una vida que es camino místico de busca y encuentro del corazón eterno de Dios.

En tiempos de necesidad y apertura a lo trascendente, esta santa andariega y alegre recuerda a propios y extraños que Cristo es el rostro visible de Dios invisible y que por la humanidad de Cristo llegamos a su divinidad. Que, como en la liturgia, vamos de lo visible a lo invisible y en lo manifiesto brilla la luz inextinguible de la revelación divina. Es una buena excusa para presentarla a quienes no la conocen, pues es maestra y testigo, es transmisora de una experiencia preciosa de encuentro personal con el Dios invisible que la mimó y le reveló sus profundidades.

En tiempos de individualismo y búsqueda personal, será esta reformadora animosa un buen referente. Será la espuela que empuja cara profundidades mayores más y más adentro en la espesura del corazón humano, siguiendo los pasos del Amado que un día, en nuestro bautismo, nos marcó con el sello indeleble de su amor y pertenencia. Podremos tomar sus obras para proponer al buscador de lo espiritual y de la autorealización que es la propia alma el castillo a conocer y conquistar, el bastión en el que ondea la bandera de Dios, oteada a veces y reconocida apenas como ansia de eternidad y vida.

En tiempos donde vende la novedad y lo cambiante, extraños y prójimos veremos a la reformadora que ama y porque ama busca lo mejor y verdadero para la Iglesia. Con ella podremos aprender el valor de la paciencia y lo bello intemporal, la necesidad de reforma en miembros e instituciones dentro de esta gran familia que brilla con el esplendor de la fe y, a veces, soporta la negrura del pecado y el demonio en su propio seno.

No queramos aprehenderlo todo en este momento ni en esta tarde, no. Dejemos que todo un año nos enseñe y acerque. Año que en nuestra Iglesia particular se vivirá desde este Año Mariano, desde estas ganas de nueva misión y desde el inicio de un curso que nos habla de sueños y realidades, de retos y propuestas, de Dios y de la humanidad, de lo nuevo y lo antiguo, de lo necesario y lo urgente. No hay tiempo de más, no al menos hoy. Así, pues, callo, y con todos vosotros, celebro esta misa y esta apertura de Año Jubilar teresiano. No podríamos hacerlo desde mejor lugar que este Carmelo que nos acoge e invita, que nos agradece la presencia y nos lanza al desafío de conocer y tratar con esta buena amiga de Cristo y hermana nuestra.


(Pronunciado por el padre Félix el domingo 19 de octubre de 2014, en el carmelo de Ourense, a los pocos minutos de las 19 horas, justo antes de la Misa presidida por el Sr. Obispo, monseñor Leonardo Lemos)