Con triduo ou sen el, san
Xoán de Seoane festexa o seu patrón con Misa solemne e procesión.
E faino dúas veces. A primeira vez, o día propio, a segunda é
cando chega o domingo máis cercano tras do 24 de xuño.
Este ano non lle
celebramos triduo pero si o primeiro día de festa: o do seu
nacemento. Ás 20.30 h, preparavamos todo para saír en procesión,
ca recomendación de aproveitala como introito á Misa. Procesión na
que sempre o sacerdote recomenda: rezar, cantar, calar. Tres accións
que nos axudarán a vivila con sentido e devoción, sen despirtarse
con faladurías ou comentarios que ben poden esperar unha horiña
máis. Como a tarde estivo despexada, saímos en procesión, dende a
igrexa ata o cruceiro do final do pobo. Ó principio, en silencio,
pois xa ben “falaban” as campás repenicadas e os foguetes;
logo, intercalando cantos, oracións, breves momentos de silencio.
Chegados ó adro, unha
volta en torno ó templo parroquial e Misa. Na predicación, un ánimo
a imitar ó bautista, unhas notas sobre o tempo e xentes da súa
época, remarcando a espera mesiánica daquela, e o consolo de saber
que estamos todos feitos da mesma pasta santificable. Cantos, Canon
romano, calma no rezo, bendición solemne, todo o preciso para sentir
a solemnidade deste santo que, como di algunha novena, é máis fillo
da gracia que da carne.
E agardando quedamos para
o domingo, cando moita máis xente virá e de novo sacaremos a imaxe
do santo polo pobo e volveremos a alegrarnos da paciencia e do amor
de Deus, que non vai por libre senón que conta connosco, e non vive
solitario da inmensidade inalcanzable senón que nos fala para que
lle respondamos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario